Camouflage 15/12/2010

Vandaag ondanks de kou op de scooter op pad geweest. Door de polders, via de Wilck naar de Amaliahut. Ik hoopte daar de Roerdomp aan te treffen. Aangekomen bij de plas besloot ik eerst even naar het wak te rijden om wat eenden te fotograferen. Terwijl ik daarheen reed. zag ik voor mij iets het riet uitkomen. Meteen raak! Dat ging snel, dus snel de camera pakken, terwijl hij meteen in de bekende paalhouding schoot. Ik had mijn kapje nog niet van me lens gehaald toen de boer op de tractor aan kwam rijden, waarbij de Roerdomp meteen de vleugels nam. Hij landde in het riet achter de hut. Na wat foto's van een Knobbelzwaan op het ijs gemaakt te hebben, ging ik maar naar de hut. Op hoop van zege. Na een uur wachten in de hut was er nog steeds niks te zien. Zo ongeduldig als ik soms kan zijn, ging even een rondje lopen. Terwijl ik de hut uitliep, zag ik Adri de Groot vanuit zijn auto foto's maken. Helaas schoot de Roerdomp snel het riet weer in. Snel kon ik toch nog vier foto's maken, voordat hij in het riet verdween. Al snel kwamen er wat andere fotografen met de auto's bij staan. Na 45 minuten wachten ben ik dan toch maar verder gegaan. Waarschijnlijk heeft hij ons de hele tijd aan zitten staren. Het is ongelooflijk hoe die vogels één zijn met hun omgeving.

Op de terugweg ben ik nog even gestopt bij de Kleine Zwanen die in de polders zitten. Overdag grazen ze in de polders in de omgeving van de Wilck. 's Nachts keren ze terug naar de Wilck om te overnachten. Ik telde 33 Kleine Zwanen waarvan 4 juveniele vogels. Ook zitten er een paar honderd Smienten in de polders. Elk jaar keren ze met grote getalen terug vanuit het noorden om hier te overwinteren. Verder liep er één Grote Zilverreiger tussen de schapen op zoek naar een hapje. Al jagend liep hij rondjes door het veld. Nadat hij eindelijk beet had, zocht hij een veilig plekje een aantal meters verder op.

Van de week heb ik de vogels in en rond de tuin een beetje in de gaten gehouden. Veel Vinken en Pimpel- en Koolmezen komen op het strooivoer af terwijl de Merels en de Spreeuwen meer van de appeltjes houden. Dit vrouwtje vink kwam ook op het voer af en kwam af en toe vlak voor het raam zitten. Deze foto heb ik door het raam gemaakt.

Sneeuwgorzen in Scheveningen 29/11/2010

Eerder deze week ben ik al naar Scheveningen geweest. Er zaten toen 4 Sneeuwgorzen en een IJseend. Vooral die laatste is niet een allerdaagse soort in de Scheveningse buitenhaven. Zelf stond ik op het noorderhavenhoofd. Op het zuiderhavenhoofd zag ik een dierenambulance en wat andere vogelaars staan. In de IJseend zat niet veel beweging. Later bleek dat deze in een vislijn met lood en haakjes was gezwommen. De vogel was gevangen door de brandweer en door de dierenambulance naar vogelasiel de Wulp gebracht. Nadat de vogel lijnvrij en geringd was, werd hij weer vrijgelaten in de buitenhaven.
Daarom ging ik met de scooter vanuit Zoeterwoude richting Scheveningen. Op de heenweg reed ik via de Vlietlanden en de Starrevaart. Ik tel 5 Grote Zilverreigers, 250 Meerkoeten, 1000-en Smienten  en een aantal Wulpen. De vogelplas zelf lag voor 2/3 onder het ijs. Via de Duivenvoordse polders door naar Scheveningen. Hier zaten ook nog 2 Grote Zilverreigers en een aantal Smienten.
Aangekomen in Schevenigen was ik helemaal bevroren. Al snel had ik 2 Sneeuwgorzen in beeld, helaas zonder de IJsgors die hier een dag eerder was gemeld tussen de Sneeuwgorzen. Wel was er ook een Zwarte Roodstaart aanwezig.

Nadat de vogels waren opgevlogen voor een hond ben ik even op het havenhoofd gaan kijken. De IJseend zat er nog, maar zat te ver voor een foto. Verder waren er een Aalscholver, Knobbelzwaan en Dodaars aanwezig. Na 15 minuten zaten de Sneeuwgorzen er weer. Toch nog proberen om een paar plaatjes te maken. Terwijl ik op het hondenstrandje rustig lag te wachten kwamen er achter mij twee Drieteenstrandlopers naar me toe gelopen. Terwijl ik hier foto's van maakte, vlogen de Sneeuwgorzen weer op, omdat er twee mensen voorbij liepen.
Terwijl ik naar huis reed kwam ik nog een groepje Staartmezen tegen vlakbij Klein Zwitserland. Één witkoppige zat er tussen, maar geen witkop.

Van Kuifaalscholver tot Witkopstaartmees 20/11/2010

Sinds drie dagen zit er in Scheveningen een Kuifaalscholver. Op internet stonden een paar leuke plaatjes en nog nooit had ik er één in Zuid-Holland gezien. Dus was het niet moeilijk om te bepalen waar ik naartoe ging. Aangekomen in Scheveningen was het erg stil tussen de havenhoofden. Een Knobbelzwaan en twee Aalscholvers zwommen een beetje op en neer. Verder liepen er nog een aantal Scholeksters en Steenlopers. Net toen ik het Noorderhavenhoofd op wilde lopen kwam er een groepje Aalscholvers aangevlogen. Maar helaas zat de 'Kuifaalie' er niet tussen. Totdat er opeens een Aalscholver in zijn eentje opdook. Zo op het eerste gezicht zag de vogel er iets kleiner uit. En waar alle Aalscholvers de binnenhaven invlogen, bleef deze in de buitenhaven zitten. Snel terug richting het hondenstrandje van waar ik de vogel beter kan bekijken. De snavel iets langer en dunner. En een rond achterhoofd. Met de camera in de hand langzaam richting de vogel toe gekropen, wat deze helemaal niet erg vond. Alles wat om hem heen gebeurde werd wel goed in de gaten gehouden en toen er wat meeuwen voorbij vlogen werd er druk naar ze gehapt. Na een paar plaatjes weer rustig terug gekropen. Terwijl ik met een andere vogelaar stond te praten vloog de vogel het water in, waar het druk begon te duiken. Af en toe kwam het met een visje naar boven en die werden snel naar binnen gewerkt. De vogel zwom rustig de haven in waar hij langzaam uit beeld verdween.

Nadat de vogel uit beeld was verdwenen ben ik nog even de haven in gegaan. Hier waren nog een aantal Steenlopers en Graspiepers aanwezig. Na een aantal meeuwen gecheckt te hebben besloot ik nog even naar Katwijk te gaan.

In het Ridderpark zijn al een aantal dagen Witkopstaartmezen aanwezig en bovendien moet er ook nog een Bladkoning zitten. Ik wist niet precies waar ik moest zijn, maar dat probleem was snel verholpen als je tien vogelaars midden op de weg ziet staan en met verrekijkers de bomen af ziet checken. Snel de auto geparkeerd en me in deze groep gevoegd met o.a. Rein Genuït, Luuk Punt en Rene van Rossum. In een behoorlijke groep Staartmezen zaten de Witkopstaartmezen en die had ik dan ook al snel in de kijker. Ook de Witkopstaartmees zonder staart zit er ook nog tussen. Toch wel raar zo'n staartloze Staartmees, daar blijft meteen niks meer van over. Terwijl we de Staartmezen volgden naar de andere kant van het parkje, vond Rein al snel de Bladkoning. Maar het vogeltje was zo vliegerig dat hij ook weer snel uit beeld verdwijnt. Na een minuut of 10 kwam hij gelukkig weer te voorschijn. Hij vloog al roepend in een rap tempo naar de Dennestraat, waar hij in één van de tuinen verdween. Zo heb je nog nooit een Bladkoning gezien en zo heb je er twee in een week en dat zo laat in het jaar.


Foto: Rene van Rossum

Phylloscopen in de Ganzenhoek 14/11/2010

Gelukkig komt de zon niet zo vroeg op en stond de wekker op half 8. Het plan was om naar de Ganzenhoek te gaan, omdat daar de afgelopen dagen een drietal leuke soorten verblijven. Vooral over het feit dat één van deze soorten een Bladkoning betreft. Deze soort heb ik tot zo ver altijd weten te missen.
Terwijl ik snel een boterhammetje stond te smeren en naar buiten keek kreeg ik toch mijn twijfels. Het regende en het zag er niet naar uit dat het snel droog zou worden. Toch hoorde ik in de tuin wat activiteiten bij de mezen. Dus toch snel de auto in en naar de Ganzenhoek gereden. Ondanks het slechte weer was het toch aardig druk met hardlopers en wielrenners. Al snel sloot ik mij aan bij twee andere vogelaars. Gelukkig werkte het weer mee en werd het geleidelijk aan droog. Terwijl ik in de bosjes tussen het fietspad en de weg aan het zoeken was, kreeg één van de vogelaars een belletje dat de Taigaboomkruiper werd gezien een stukje verderop langs het fietspad richting Scheveningen. Helaas kwamen we te laat aan en was de vogel uitzicht verdwenen. Achter ons kwam een groepje mezen en Goudhaantjes onze kant uit. Met zo'n acht man volgden we het groepje en na tien minuten kwam dan eindelijk de Taigaboomkruiper mooi in beeld op tien meter van ons vandaan. Hij liet zich mooi van de zijkant bekijken, waardoor de witte onderbuik en de ietsje wittere wenkbrauw goed te zien waren. De rest van de groep besloot het groepje mezen te volgen, maar ik geloofde in de oude plekken theorie en liep langzaam terug naar de blauwe waterpomp. Al snel merkte ik een groepje Glanskoppen en Goudhaantjes op. Terwijl ik die volgde kwam ik Rein Genuït tegen, die de Pallas' Boszanger vijf minuten eerder in de bosjes tussen het fietspad en de weg had gezien. De groep vogels vloog het fietspad over en al snel vond Peter Logtmeijer één van de twee Bladkoningen terug. Deze hadden we enkele seconden mooi in beeld, maar de vogel was erg vliegerig. Terwijl ik een stukje verder liep, vond ik al snel een Pallas' Boszanger die zich een paar keer mooi van dichtbij liet bekijken. Zo snel als dat het groepje Mezen opdook, zo snel was het groepje weer verdwenen. Samen met Pim Julsing, Willem-Jan Hooymans en Rein liep ik terug naar de plek van de Taiga. We liepen een klein rondje op de plek waar de vogel vanochtend zat, maar er was geen enkel spoor te bekennen.
Een dag daarvoor zat er in de weilanden bij de Maaldrift een Roodhalsgans tussen een groep Grauwe- en Canadese Ganzen. De vogel zat toen op een grote afstand en was door de schemer slecht te zien. Dus op de terugweg reed ik nog even door de weilanden. Gelukkig zat de vogel er nog tussen. Ik heb de vogel een tijdje in de gaten gehouden. De vogel liep al grazend kriskras door de groep Grauwe Ganzen. Toen de groep opvloog zagen ook de vleugels er gaaf uit. Maar het blijft altijd moeilijk, een Roodhalsgans in zo'n groep ganzen. Het is toch leuker om een exemplaar tussen 100-en ganzen in Zeeland te zien.


Foto: Rein Genuït



Dipper in AWD 08/11/2010

Een week eerder werd er in de AWD al een Waterspreeuw gemeld. Een Zwartbuikwaterspreeuw. De Zwartbuikwaterspreeuw is een ondersoort die in Scandinavie voorkomt. De andere ondersoort is de Roodbuikwaterspreeuw die bijvoorbeeld in de Ardennen en Engeland voorkomt. De Waterspreeuw is een zeldzaamheid in Nederland, maar er staan enkele broedgevallen bekend in bijvoorbeeld Limburg. Hier gaat het om de Roodbuikwaterspreeuw. Soms komt het voor dat er een exemplaar overwintert in Nederland. Zo zat er een paar jaar geleden ook al een vogel in de AWD.
Gister werd de Waterspreeuw weer gemeld bij één van de vele sluisjes, watervalletjes en stroompjes in het gebied. Vanochtend was de vogel weer gevonden in één van de betonkanaaltjes, bij een watervalletje verderop. Het plekje was al snel gevonden, aangezien er meerdere vogelaars waren. Wat een prachtige vogel is dit. Ik had ze één keer eerder gezien in de Alpen, maar dat was op een behoorlijke afstand. Waar deze op nog geen tien meter uitgebreid aan het duiken en jagen was.

Hij trok zich niet veel aan van alle omstanders en bleef doen waar hij mee bezig was. Af en toe ging hij even het gras op om zijn behoefte te doen om vervolgens weer terug te keren naar het koude water. Zo nu en dan werd er even wat gerekt en gestrekt en dan ging hij het water weer in op zoek naar eten. Af en toe kwam hij even boven water, zwom een beetje rond en dook daarna weer onder. Vaak kwam hij succesvol het water weer uit met een Zoetwatervlokreeftje of een Stekelbaarsje. Één voor één gingen ze naar binnen en de vogel bleef maar duiken op zoek naar meer.
Net voor ik verder wilde gaan, kwam er een boswachter en die zei dat er waarschijnlijk wel drie of meer vogels aanwezig moeten zijn. Veel mensen waren al van mening dat deze vogel een ander zou zijn dan de vogel van eerder. Maar of er nou drie of meerdere vogels aanwezig zouden zijn, moet later maar blijken. Ik liet de vogel voor wat het is en liep via een klein rondje terug naar de auto.

Een andere vogelaar liet weten dat hij in het stuk richting het strand een Klapekster had gezien. Het was al een tijd geleden dat ik een Klapekster had gezien. Mijn tocht ging dus richting zee, maar hoe goed ik ook om me heen keek en de toppen van de bosjes af zocht, geen Klapekster. Helaas zit die soort er niet in voor vandaag. Verder kom ik nog wel een paar groepen mezen en Goudhanen tegen, maar niks bijzonders. Net toen ik het bruggetje bij de ingang van de Zandvoortselaan op wilde lopen hoorde ik een bekend geluidje. IJsvogel! En ja hoor, als een kleine straaljager kwam er één vlak boven het water voorbij gesnelt. Een leuke afsluiting voor een mooie dag AWD.

Woestijntapuit in Stellendam 06/11/2010

Sinds een paar dagen zit er in Stellendam een Woestijntapuit. Het leefgebied van de Woestijntapuit ligt ver naar het zuiden. Er zijn niet veel waarnemingen van deze soort in Nederland geweest en als ik niet verkeerd heb, is dit het 27e of 28e geval voor Nederland. Een paar dagen daarvoor was ik nog in Stellendam, maar toen zat hij er helaas nog niet. Er zat niks anders op dan opnieuw de auto in te stappen en richting Stellendam te rijden. Aangekomen bij de bekende plek zag ik een groepje vogelaars op de dijk. Daar zal die vast wel tten, dacht ik bij mezelf. Terwijl ik richting de andere vogelaars liep, had ik niet in de gaten dat ik zo voorbij de Woestijntapuit liep. Het is dat ik uit mijn ooghoek wat zag wegvliegen, prachtig zeg. Een nieuwe soort waarvoor ik mijn verrekijker niet eens nodig had. Ik besloot om op het dijkje te gaan zitten samen met een andere fotograaf. Dit bleek een goed idee en de vogel kwam ons op zo'n vijf meter een beetje inspecteren en trok zich niets van ons aan. Soms kwam hij zo dichtbij dat de fotografen met de grote kanonnen de vogel niet scherp in beeld konden krijgen.

Tegen de middag werd het steeds drukker bij het dijkje. Het was een komen en gaan van vogelaars en fotografen. Helaas werd er door een aantal mensen geen rekening gehouden met de vogel zelf! HELAAS! Het was een zeer tamme en relaxte vogel. Je hoefde maar ergens rustig te gaan zitten en je geduld werd beloond.  Maar niet iedereen had dat geduld en werd de vogel steeds tot het uiterste gedreven totdat hij weer een stukje verder ging zitten en de hele groep er achteraan ging. Ik besloot nog snel een paar plaatjes te schieten en dan langzaam met de terugweg te beginnen.

Ik was dit jaar al eerder bij Barendrecht geweest op zoek naar de Buffelkopeend, maar deze liet zich toen niet zien. Deze Buffelkopeend komt al een paar jaar op rij steeds terug naar het zelfde meertje in Barendrecht. Op naar Barendrecht, via een aantal omweggetjes kwam ik eindelijk bij het bekende meertje. Het zonnetje scheen een beetje en ik had er veel vertrouwen in. Met volle moed liep ik met mijn scoop naar het meertje en begon het meer af te zoeken. Maar helaas, geen Buffelkopeend, alleen een aantal Kuifeenden, Krakeenden en wat Meerkoeten. Al snel kwamen er drie andere vogelaars aangelopen die ook bij de Tapuit vandaan kwamen. Nu stonden we met vier man sterk te zoeken, maar nog steeds zonder resultaat.
We besloten een stukje om te rijden en het van de andere kant te proberen. En dit was succesvol, hij zat net in een hoekje achter het riet, zodat we hem van de andere kant niet konden zien. Lang kon ik helaas niet blijven, want ik stond onhandig geparkeerd en de politie wist me te vinden de laatste dagen.

Foto: Robert van der Meer

Vanochtend werden er 2 Rosse Franjepoten ontdekt op de Starrevaartse Plassen. De Grauwe Franjepoot en Grote Franjepoot had ik al gezien op deze plas, dus besloot ik om op de terug weg nog even een kijkje te nemen. Ik reed er immers toch langs. Die ochtend werden ze ook dicht bij de hut waargenomen, dus stiekem zat ik te hopen op een bewijsplaatje. Maar helaas zaten ze aan de overkant van de plas. Door de scoop zag je een klein wit puntje driftig met zijn snavel in het water prikken. Helaas werd het al snel donker en kwamen de vogels niet meer dichtbij. Al met al had ik vandaag 2 Lifers (Woestijntapuit en Buffelkopeend) en kon ik met een goed gevoel terug naar huis.

Pestvogels in Pijnacker 01/11/2010

Een aantal dagen is Nederland al in de ban van de Pestvogelinfasie. Overal duiken ze op. Overal staan mooie foto's van deze prachtige vogel. In Pijnacker zat ook al een paar dagen een aardig groepje dat zich telkens op vuurdoorns stortte. Ik had een vrije dag en ben dan toch maar richting Pijnacker gegaan. Aangekomen stonden er al wat vogelaars op de brug te kijken naar de Pestvogels die daar wat hoger in de bomen zaten.
Nadat deze waren weg gevlogen, ben ik op zoek gegaan naar de vuurdoorns van de foto's van internet. Die waren als snel gevonden met hulp van Wim en Hariette Kolber. Ook hier stonden al een aantal fotografen en vogelaars. Er zat een groep van zo'n 25 vogels in de toppen van de bomen.

Na ongeveer 10 minuten klonken de bekende belletjes en begon de helft van de groep te vliegen. Ze vlogen een kleine rondje en gingen daarna recht op de bessen van de vuurdoorn af. Stuk voor stuk aten ze snel wat bessen en vlogen terug naar de hogere bomen. Na zo'n 5 minuten klonken de belletjes weer en daar kwamen weer een paar vogels. Snel wat bessen naar binnen werken en terug naar de bomen. Dit herhaalde zich een paar keer. In het hogere noorden waar de Pestvogels vandaan komen, eten ze normaal gesproken vliegjes en insecten. In deze tijd van het jaar zijn die minder makkelijk te vinden en past het stofwisselingssysteem zich aan aan de vele bessen die de Pestvogels nu naar binnen werken.

Citroenkwikstaart 31/10/2010

Ondanks het slechte weer toch besloten om in de ochtend naar Meyendel te gaan. Na een half uurtje zat ik me toch af te vragen of ik hier goed aan heb gedaan, omdat het erg stilletjes was. Ik besloot toch nog een klein rondje te lopen en kwam een groepje met wat Zwarte Mezen, Kuifmezen en wat andere mezen tegen. Alles gecheckt maar niks bijzonders. Ik zag toch in dat ik mijn aanpak moest veranderen en liep langzaam terug naar de parkeerplaats. Daarna ging ik toch maar naar Leiden om te kijken of ik de Pestvogels nog kon vinden, ik had immers nog steeds geen goede foto van deze prachtige vogel. Een paar dagen eerder had ik de vogels hier al gezien, dus wist wel waar ik ongeveer moest zoeken. Nog geen 5 minuten later was ik ter plaatse of ik hoorde het bekende belletje. Over de daken kwam een groep van ongeveer 20 vogels aangevlogen gevolgd door een groepje van 5. Zo snel als ze kwamen waren ze weer verdwenen.
Toen kwam het berichtje: 'Citroenkwikstaart in de Klaas Hennepoelpolder.' Op nog geen steenworp afstand van de plek waar vorig najaar ook een Citroenkwikstaart zat, heeft Sam Gobin een nieuwe vogel gevonden.

Snel terug naar de auto om naar Oegstgeest te gaan. Aangekomen was het een komen en gaan van vogelaars met telescopen en camera's. Er was al een mannetje of 25 aanwezig. Iedereen was in een discussie over de vogel. Zeker was dat het een volwassen vogel betreft. Maar is het nou een mannetje of een vrouwtje? Na wat mensen gesproken te hebben sloot ik mij aan bij 3 fotografen die al bij het hek zaten. De Kwikstaart zat aan de andere kant van het hek in een ondergelopen weilandje. Soms kwam hij wel tot 5 meter voorbij foerageren en trok zich niks aan van al de fotografen en de geluiden van de camera's. Opvallend was dat als er op zo'n 20 meter afstand een Dodaars uit het riek klonk er nerveus in het rond gekeken werd.